«Γραβάτα Δημοσίας Αιδούς»: η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη (εκδ. Κέδρος 2018)

Κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία σήμερα Τρίτη 13 Μαρτίου 2018 η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Γραβάτα Δημοσίας Αιδούς» από τις εκδόσεις Κέδρος: https://www.kedros.gr/product_info.php?products_id=8800 

Πρόκειται για την ένατη ποιητική συλλογή του Λαρισαίου γιατρού σε Ελλάδα και εξωτερικό και το δέκατο συνολικά βιβλίο του (εξέδωσε και μια ποιητική ανθολογία στα αγγλικά) με 52 ποιήματα που έγραψε την τελευταία επταετία 2010-2017. Το εξώφυλλο σχεδίασε η Ξένια Τρύφων.

Το δελτίο τύπου των εκδόσεων Κέδρος:

Νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη στην Ιταλία: «Foglie vocali» [Φύλλα φωνήεντα]

Εκδόθηκε στην Ιταλία και κυκλοφορεί η νέα ποιητική συλλογή του Λαρισαίου ποιητή και γιατρού Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Foglie vocali» (Φύλλα φωνήεντα) από τις εκδόσεις «Pluriversum Edizioni» με ποιήματά του μεταφρασμένα στα ιταλικά.

Το βιβλίο επιμελήθηκε ο εκδότης Antonio Di Bartolomeo, τη μετάφραση των ποιημάτων από τα γαλλικά στα ιταλικά έκανε η Anna Capella και τον πρόλογο έγραψε ο Marino Monti.

Το βιβλίο του Δημήτρη Π. Κρανιώτη θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στις 15 Δεκεμβρίου 2017 σε εκδήλωση του εκδοτικού οίκου στην πόλη Ferrara (Φερράρα) της Ιταλίας. Πρόκειται για την 8η ποιητική συλλογή που εξέδωσε ο Λαρισαίος ποιητής και συνολικά το 9ο βιβλίο του σε Ελλάδα κι εξωτερικό (καθώς εξέδωσε και μια αγγλόφωνη ποιητική ανθολογία τo 2011). 

Το νέο βιβλίο «Foglie vocali» tου Δημ. Π. Κρανιώτη στην επίσημη ιστοσελίδα των εκδόσεων «Pluriversum Edizioni«: http://www.pluriversumedizioni.it/prodotto/foglie-vocali/

Ενδόγραμμα

Ενδόγραμμα

λεκτικών παροξυσμών,

εντός γραμμάτων

κοινών ή κενών,

σε δειλές προτάσεις

με κρυμμένες κραυγές,

χωροχρονική ασυνέχεια

απαλλακτικών πορισμάτων

με αθώωση ενόχων,

απατηλή περιπέτεια

ενδόμυχων συγκρούσεων

με ήττες νικητών.

–

(Από τη συλλογή “Ενδόγραμμα” του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Ιδιόχειρο

Λύγισες

μπρος στα μάτια

που κάρφωσαν

με το βλέμμα

της αμφισβήτησης

το ιδιόχειρο

κενό γράμμα

της συνείδησής σου.

–

(Από τη συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Φύλλα φωνήεντα

Φωτίζουν

φυλάγοντας φωτιές,

φρουρούν

φωνές φευγάτες,

φοράνε

φύλλα φωνήεντα,

φτηνά φιλιά

φοβούνται,

φονεύουν

φήμες φαντάσματα,

τα ποιήματα φταίνε!

        –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Ύδωρ

Εντόνων ιόντων

ανθρώπων πνοές,

ανήθικων όντων

σκληρές εντολές,

μορφασμοί πόνου,

λυτρωμού αρνητές,

ύδωρ παγετώνων.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Κορμιά στερνής απάτης

Τρελή γιορτή

στις απαντοχές

μιας ανείπωτης θλίψης,

έστησε η αρμύρα

του κύματος

κι έκαψε τις οδύνες,

σχεδιάζοντας

με λιτές γραμμές

κορμιά στερνής απάτης.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

 

Κυρίως

Κυρίως

μ’ ακούς,

ίσως αύριο ν’ απέχεις,

μα σήμερα αντέχεις.

Κυρίως

ρώτησες πολλά,

μα έχασες τα λίγα.

Κυρίως

έφυγες νωρίς.

Ίσως αύριο

να μην έρθεις.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Αλγόριθμοι

Εντέχνως

επινόησα χαμόγελα,

παγιδεύοντας

αστείρευτες δικαιολογίες,

που υφίστανται

ως αλγόριθμοι,

σ’ εξίσωση ερώτων.

–

(Από τη συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Την επομένη των ερώτων

«Ονησίμου, Ευσεβίου»,

την επομένη των ερώτων,

όρκων πίστης και αγάπης,

με τα βέλη

να διεκδικούνε

μες στο ψέμα

λάθη, πάθη,

να καρφώνονται

στο στόχο

άδηλης αναπνοής,

επτασφράγιστης απάτης,

που η λήθη

δεν σκιάζει,

αφού τ’ άλλοθι φωλιάζει

σ’ επί χρήμασι στιγμές

ιερόδουλων Τετάρτης.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Αντίο

Σαπλάρει το καϊκι

με νόημα

στον ωκεανό της ώρας,

σβήνοντας

απ’ το βλέμμα μας

τρελών λεπτών

αντίο.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Ωδή στον Ολυμπιονίκη

Ελιάς στεφάνι

σου πρέπει,

για όσα πάλεψε

η νιότη σου

να δώσει στους αιώνες,

ζώντας

στου κορμιού τα όρια

με ψυχή και αξία,

ζητώντας

του μυαλού εφόδια

με ιδανικών σοφία,

νικώντας

ανυπέρβλητα εμπόδια

στης δόξας την πορεία.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Πολιτείες

Ρώμη αγρίων ζώων

ισοπέδωσε πολιτείες,

που ακλόνητα πίστευαν

ότι είναι ανίκητες.

Δεν ρώτησαν,

δεν σιώπησαν,

από ισόποσα

φυλλώματα γλώσσας

με ψεύτικα λόγια

προδόθηκαν.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Αμαρτωλές γωνίες

«Νίκωνος Μετανοείτε»

στο ημερολόγιο

συννεφιασμένου πρωινού,

με τη βροχή ν’ αντέχει,

αμετανόητα να ξεπλένει

ενοχών Ερινύες,

νίκες και ήττες

σε αμαρτωλές γωνίες

πεζοδρομίων και δωματίων,

στιγμών ελασσόνων

κι ομοίων.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Λευκή επιταγή

Τι μου λες

τώρα για το χθες,

αφού το άτολμο

«υπέρ πάντων»

και το νευρικό

«κατά πάντων»

υπέγραψε προδοσίες

στη λευκή επιταγή

του μέλλοντός μας.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Κλεπταποδόχοι

Λαξεμένα βράχια

με εικόνες

εντόνων συναισθημάτων,

γυμνά καδρόνια

με πίνακες

απρόσωπων ενδυμάτων,

πλάνες κατ’ εξακολούθηση

ανενεργών ηφαιστείων,

αλάνες υπό εξαφάνιση

παιδικών βίων,

πληγές θυμωμένες

σε δίκες στημένες

κι εμείς εντολοδόχοι

ιδεών κλεπταποδόχοι.

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Τα νιάτα της ελιάς

Χάνω τα νιάτα

της ελιάς,

κόβω σεντόνια

πυρκαγιάς,

ελπίδων σωτήρων

αυτοπροσκαλεσμένων,

ορίων δακρύων

περιορισμένων. 

       –

(Από την νέα ποιητική συλλογή «Ενδόγραμμα» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Απόλυτη ευτυχία

Μέσα στ’ απλησίαστα

μονοπάτια

της απόλυτης ευτυχίας,

τρέχουμε, κουραζόμαστε,

φωνάζουμε, θυμώνουμε,

μα φταίμε.

Σιωπή.

Βαδίζουμε, χανόμαστε,

γελάμε, αγαπιόμαστε,

μα κλαίμε.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)

Στο νεκρό ποιητή της αφάνειας

Μπράβο σου.

Νίκησες!

Δεν πρέπει να λυπάσαι.

Τ’ ανέκδοτά σου ποιήματα

πάντοτε να θυμάσαι

δεν θάφτηκαν,

δεν λύγισαν

στο πέρασμα του χρόνου.

Σαν το χρυσάφι μες στη γη,

μένουν,

ποτέ δεν λιώνουν.

Θ’ αργήσουν,

όμως θα δοθούν

κάποτε στο λαό τους,

να του προσφέρουν

το γλυκό, αθάνατο καρπό τους.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Πήλινα πρόσωπα«, 1992)

Αντίθεση

Ναι,

το χελιδόνι

έφερε την άνοιξη,

μ’ ακόμα χιονίζει.

Το χελιδόνι,

το πρώτο φετινό χελιδόνι,

πέθανε.

Η άνοιξη;

Ζει και χωρίς

το πρώτο χελιδόνι.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Ίχνη«, 1985)

Την έλεγαν τρελή

Αγαπούσε

τα λουλούδια, τα δέντρα.

Φιλούσε

τις παπαρούνες, τους κρίνους.

Έπαιζε

με τα ζώα, σαν τα παιδιά.

Λάτρευε

τους ανθρώπους, τα πουλιά.

Θυσιαζόταν

για τη ζωή, για την αγάπη.

Την έλεγαν τρελή!

Άραγε γιατί;

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Ίχνη«, 1985)

Δεν νιώθω το πολύ

Λίγο μιλώ,

λίγο γελώ,

λίγο όμως και κλαίω,

γιατί δεν νιώθω το πολύ,

γιατί δεν μετανιώνω

που πάλι θέλησα να πω

πως σ’ αγαπώ

και θέλω

συ να μου μάθεις

την αυγή,

τη νύχτα,

το φεγγάρι,

συ να με πας,

να με μεθάς

με λέξεις

του ονείρου.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005) 

Μαθήματα του Ναι

Σκιές υφαίνουν

λέξεις πικρές,

προτάσεις με βελόνες.

Δέντρα γερά

πέφτουν μεμιάς,

λεμονανθοί παγώνουν.

Μα εσύ

που καις σαν το φιλί

και λάμπεις σαν το θέλω,

δίνεις μαθήματα του Ναι,

του «σ’ αγαπώ»,

του «νιώθω».

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)

Αυταπάτες

Κοιτούσα τριγύρω

χωρίς να διαπιστώσω

αν υπήρχε κάποιος

χωρίς όνειρα

και θέλησα να τρέξω

προς τα μπρος,

πετώντας δυο δίχτυα

γεμάτα αυταπάτες.

Μα ξάφνου

η κοπέλα του «παρά πέντε»

με γέμισε λύπη,

γιατί δεν θέλησε

να μου πει το πώς,

το γιατί,

δεν θέλησε να δει

αυτό που έβλεπα.

Δεν έριξα όμως

γραπτές λέξεις

στο πάτωμα,

μήπως τις πατήσει

ο όχλος του «δεν βαριέσαι».

Έτρεξα μες στο λιοπύρι,

με σκέψεις

πνιγμένες στη λίμνη,

που ο χάρτης

δεν θέλει

να βάψει γαλάζια.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)

Εμμονή του χθες

Η μουσική

χτυπά αλύπητα

τη σκέψη μου,

με νότες μελαγχολίας,

μα η ψυχή μου θέλει

όσο ποτέ άλλοτε

να χορέψει

με τα φωνήεντα

του «Άξιον Εστί».

Τι θέλεις από μένα

γλυκιά εμμονή του χθες;

Άσε το πρώτο σκαλί

της απορίας

και φτάσε μ’ ένα τώρα

στην κορφή της λύτρωσης.

Το μέλλον πλησιάζει,

όσο κι αν με δένεις

μακριά του.

Χαράζει

στο μάρμαρο της νιότης

με στάλες κόκκινου κρασιού,

τα «σ’ αγαπώ» της άνοιξης.

Χαράζει

στο γυαλί της μοναξιάς

με μολύβια πράσινα,

τα χίλια χρώματα του δεν,

που θέλω ν’ αγκαλιάσω.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)

Λόγχες που πληγώνουν

Η νύχτα με γέλασε

σαν θέλησα τ’ άστρα να κλέψω.

Κι απλώθηκε η ελπίδα

της δύναμης, της αίσθησης,

η απειλή της νίκης.

Και πάλεψα με όνειρα,

κυνηγώντας εφιάλτες

του μεσημεριού,

κυνηγώντας λόγια της χαράς

που γίνηκαν λόγχες.

Δεν θέλησα να πω

πως αντίκρισα το τέλος,

πως ξέχασα το χαμόγελο

μιας νέας αρχής.

Πληγές που δεν νιώθω

το πόσο πονούν,

κοιτώ να γεμίζουν

εμένα, εσένα.

Κι η αλήθεια της κίνησης,

η αλήθεια του φρένου,

δεν γέλασε σαν έψαλα

τη φράση ενός ύμνου.

Μιλιά, ησυχία

και σίγουρες νότες

που γίνηκαν λόγχες,

που μ’ έπνιξαν σε δάση

με λίμνες του ανέμου,

που γύρισαν μια λέξη

σαν δείκτη ρολογιού

πίσω στο χρόνο.

Ναι, η λύση με θαμπώνει

κι ελπίζω στο αδιέξοδο.

Ναι, η θύμηση με λιώνει

και νιώθω την ανάσα μου

να καίει, να με παγώνει,

λόγχη γεμάτη δάκρυα,

λόγχη γεμάτη θάρρος.

Δεν γέρασα κι ας θέλησα

να πιω το γέλιο,

δεν γέρασα ανώφελα

στην κορφή της ζήσης,

σαν μου ‘παν πως δεν έφταιγα

για τ’ αύριο του τώρα.

Κι απλώθηκε η ένταση

του άγχους, της θυσίας.

Και μίσησα τις υπερβολές,

τα λάθη, τις υποσχέσεις.

Και μίσησα κι αγάπησα

λόγχες που με πληγώνουν.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)

Κλαίγοντας

Κλαίγοντας

πληγώνω

της πόλης τα φύλλα

κι απλώνω

ελπίδα

στης νιότης τη μέρα.

       –

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Νοητή γραμμή«, 2005)